Skylar Diggins over haar slopende ACL-herstel, een wervelwind buiten het seizoen en waarom ze eindelijk klaar is om te domineren

Toen het reguliere seizoen van de WNBA 2015 ten einde liep, was Skylar Diggins op een hoogtepunt. In haar derde seizoen bij de Tulsa Shock leidde de voormalige Point Guard van de Notre Dame haar team in het scoren met 18 punten per wedstrijd en loodste ze naar acht overwinningen in hun eerste negen wedstrijden.

Dan, een ramp. Met 44 seconden te gaan in een Shock-overwinning op de Seattle Storm, zakte Diggins, die 31 punten had laten vallen, in elkaar nadat ze een losse bal had achtervolgd en de ACL in haar rechterknie scheurde. Ze miste de rest van het seizoen, dat eindigde met het eerste winnende seizoen in de geschiedenis van Shock en een playoff-ligplaats.

Sindsdien wordt het leven van Diggins bepaald door verandering. The Shock werd weggevaagd in de eerste ronde van de play-offs en kondigde vervolgens aan dat de franchise naar Dallas zou verhuizen. Diggins, die tijdens haar drie jaar in Tulsa in South Bend, Indiana was blijven wonen, verhuisde naar de nieuwe stad van haar team om haar revalidatie voort te zetten. Ze keerde een paar wedstrijden terug naar het seizoen 2016, maar realiseerde zich al snel dat ze te vroeg was teruggekomen en terugging naar de bank. De nieuw genoemde Dallas Wings eindigde het jaar met een teleurstellende 11-23. Diggins verscheen in 27 wedstrijden en behaalde gemiddeld slechts 13 punten per wedstrijd.

Diggins heeft nu het gevoel dat ze weer 100 procent is, en dat ze buiten het seizoen weer een wervelwind heeft gehad. Ze is verloofd met haar oude vriend en is bezig met het plannen van een bruiloft. Ze schreef een kinderboek. En ze leidt het Allstate WBCA Good Works Team 2017, dat vrouwelijke atleten van universiteitsprogramma's in het hele land erkent voor het werk dat ze in hun respectieve gemeenschappen doen.

Diggins kon een paar minuten van haar drukke agenda nemen om met STACK te praten over alles wat er in haar leven is gebeurd sinds die noodlottige dag in 2015.

VERWANT : Hoe Skylar Diggins de toekomst van de WNBA werd

STACK: Je hebt een geweldige tijd gehad buiten het seizoen. Je schreef een boek, raakte verloofd, nam deel aan enkele basketbalkampen van Nike en trainde voor het seizoen 2017. Raak je ooit opgebrand?

Skylar Diggins: Ik vind het heerlijk om bezig te zijn, ik hou van bewegen. Ik zeg dat ik het gevoel heb van: 'Ik wil gewoon naar huis', maar als ik dan thuiskom, heb ik zoiets van: 'Ik kan niet wachten om weer te verhuizen.' Ik hou van chillen, maar ik denk soms dat als ik te veel tijd thuis doorbreng, ik zoiets van 'ik moet in beweging zijn'. Ik hou van reizen, en gelukkig voor mij ben ik gezegend en kan ik buiten het seizoen nog werk hebben. Het is absoluut druk geweest en het zal niet stoppen, vooral niet bij het plannen van een bruiloft. Maar het zijn allemaal goede dingen.

Het is moeilijk geweest sinds je je ACL scheurde in 2015. Je gaf toe dat je in 2016 te vroeg terugkwam, en toen verliep het seizoen niet zoals je had gehoopt. Wat heb je van die ervaring geleerd?

Het is echt moeilijk om te spelen als je niet het gevoel hebt dat je jezelf bent; maar tegelijkertijd weet u niet hoe het zal zijn totdat u naar buiten gaat en er een gevoel voor krijgt. Ik had niet het gevoel dat het gevaarlijk voor me was om daarbuiten te zijn. Ik denk gewoon dat het boven mijn nek en mentaal was om mezelf en mijn lichaam te vertrouwen. Ik denk dat een deel ervan fysiek was, dat ik de knikken moest wegwerken en mijn ritme terug moest krijgen. Omdat ik 11 maanden niet op de grond kon zijn om georganiseerde basketbal te spelen, wist ik dat ik echt roestig zou zijn. Ik kende 27 spellen, ik weet niet of dat me terug zou brengen naar 100 procent. Om die reden ben ik enthousiast over dit laagseizoen, omdat ik tijd voor mezelf kan nemen en aan vaardigheidswerk kan werken in plaats van meteen van afkickkliniek te gaan naar mijn weg terug naar de vloer.

Ik zag die bal worden weggegooid en wilde er deel van uitmaken en mijn teamgenoten helpen. De opwinding om weer op die verdieping te kunnen stappen, kan overweldigend zijn. Maar ik wil veilig zijn en een carrière van 10 jaar achter de rug hebben. Ik besloot dat het voor mij het beste was om wat spelletjes te doen en door te werken. Het is een proces, weer 100 procent voelen. Ik voel me daar nu heel dicht bij.

Blessures zijn waardeloos. Maar was het je gelukt om een aantal positieve punten uit de gemiste tijd te halen?

Ik denk dat ik, omdat ik jong was en dacht dat ik gewoon op de grond kon springen, niet veel tijd in de trainingsruimte hoefde door te brengen omdat ik nooit echt een blessure had gehad. Ik had nooit echt zulke games of trainingen gemist. Dat was de eerste grote blessure die ik heb gehad. Het heeft me zeker veel geleerd over mijn lichaam en hoe ik er vanaf nu voor had moeten of zou moeten zorgen. Ik ben blij dat ik die les eerder dan later heb geleerd. Verwondingen zijn geen afwijking. Je doet aan sport en er gebeuren dingen. Ik wist dat het niets was dat ik kon beheersen. Maar ik kan mijn reis gebruiken en mijn reis documenteren voor de jonge vrouwen die dit hebben meegemaakt of die dit ook meemaken - ze zouden kunnen kijken hoe ik mijn reis doormaak.

Jonge meisjes sloegen me op via DM en stuurden me berichten en zeiden: 'Ik heb mijn ACL gescheurd, hoe ga je ermee om?' Het was in een tijd dat ik mentaal niet erg sterk was, door mijn revalidatie ging en mijn twijfels had. Dus het hebben van die berichten en kinderen die mij om advies vroegen en ik ben die stem voor hen en probeer ze wat inspiratie en motivatie te geven wanneer ik het waarschijnlijk zelf nodig had. . . het heeft me een beetje sterker gemaakt, wetende dat jongeren naar je opkijken en dat je een rolmodel bent en dat mensen naar je kijken. Dat was echt wat eruit voortkwam dat ik echt niet verwachtte, toen ik zag hoeveel mensen naar mijn reis keken en hoeveel mensen er om gaven en hoeveel mensen zich er mee konden identificeren.

Skylar Diggins

Je zei dat je bijna weer 100 procent was. Waar was je trainingsfocus dit laagseizoen?

Agility is een groot deel van het werk dat ik heb neergelegd. Kern, veel kern. Balans. Veel functionele bewegingstraining. Voor mij op dit moment, ik probeer mijn hardloopvorm en mijn techniek te verbeteren en veel oefeningen voor het versterken van het onderlichaam rond mijn knie en mijn hamstring en mijn quad, kuiten en heupen. Op de vloer, veel vaardigheidswerk op mijn positie en plekken op de vloer. In Dallas zijn is geweldig voor mij. Ik kan trainen met mijn coach, en hem daar hebben en het Michael Johnson Performance Center daar ook hebben, het is geweldig om in Dallas te zijn en ik kijk uit naar het volgende seizoen.

VERWANT : De zandtraining van Skylar Diggins is geen grap

Over Dallas gesproken, hoe verloopt de overgang van Oklahoma naar Texas?

We hielden van de stad Tulsa en hadden drie jaar lang de steun van de fans in de stad. We krijgen nog steeds die fans, Tulsa-fans rijden nog steeds van daar naar Dallas. We hoeven er niet zoveel te missen omdat ze naar de spellen komen, wat geweldig is. Omdat Dallas een van de grootste sportsteden is en het enige professionele vrouwenteam in de stad is, vinden mensen ons erg aardig. Ik vind het leuk dat we tijdens onze games dit jaar veel verschillende gezichten hebben gezien. We hebben uitverkochte spellen gehad. De fans houden van hun basketbal hier, met hoeveel talent er uit het Dallas-Fort Worth-gebied komt, en met een product in ons team uit het DFW-gebied.

En ik woon nu in Dallas. Ik heb nooit in Tulsa gewoond. Ik was nog in South Bend. Dit is dus mijn eerste jaar uit South Bend en naar Dallas verhuizen. Het grootste verschil zou zijn om geen Thanksgiving te hebben waar het sneeuwt (lacht), maar we willen zeker met Kerstmis terug naar het noorden. Maar ik hou van de stad. Ze hebben onze ploeg echt omarmd. Dat maakt me nog angstiger om volgend jaar naar buiten te gaan om te zien hoe de gemeenschap op ons heeft gereageerd.

Heb je het gevoel dat dit het meest cruciale laagseizoen en seizoen van je carrière is?

Dat is een interessante manier om het te categoriseren. Ik weet niet hoe ik dit jaar zou categoriseren. Ik heb het gevoel dat mensen ons team niet echt zoeken. Ze verwachten geen jaar waarin we de play-offs halen en een playoff-run hebben. We hebben verwachtingen voor onszelf en begrijpen wat onze doelen zijn, maar ik denk niet dat mensen naar ons kijken. En dat vind ik niet erg! Ik denk dat we nog steeds een underdog-mentaliteit hebben, en dat is het mooie van een underdog. Je ziet ze niet echt aankomen. Voor mij wil ik die mentaliteit omarmen dat we games gaan afmaken. Het mooie van de competitie is dat je een kortetermijngeheugen moet hebben. Ik concentreer me op ons en niet op wat andere mensen voor ons denken.

Als je meer roest moet afschudden, kunnen de Dallas Mavericks wel wat hulp gebruiken. Misschien bel je Mark Cuban

Ik blijf daar bij vandaan! (lachend)

Fotocredits: Getty Images // Thinkstock