Een nieuw leven opbouwen in een Seamy New York

Rusteloze stad

Geregisseerd doorAndrew Dosunmu

Drama, Muziek

R

1u 20m

Het is bijna een teleurstelling als iemand spreekt in het suggestieve speelfilmdebuut van Andrew Dosunmu, Rusteloze stad, die bijna zijn eenvoudige verhaal zonder woorden zou kunnen vertellen. Djbril (Sy Alassane), een aspirant-zanger en venter van Canal Street, mag dan door een immigrantenwereld op de grijze markt van illegale cd's en schetsmatige achterkamers gaan, maar iedereen en overal ziet er fantastisch uit, dankzij de serene gedempte kleuren en elegante, breedbeeldcomposities van de cameraman Bradford Young .

Het lyrische visuele embleem van de film is het beeld van Djbril, een jonge West-Afrikaan met prinselijke jukbeenderen en alomtegenwoordige zonnebrillen, die door de straat naar ons toe zweeft, nog steeds op weg van dromen van muziekmannen naar realiteit.

Djbrils problemen beginnen wanneer hij besluit dat hij een model-mooie vrouw, Trini (Sky Grey), moet redden uit een bordeel dat zijn bootleg-leverancier, Bekay (Tony Okungbowa), aan de kant heeft. We horen Djbril eigenlijk nooit zingen, al weet hij wel laconiek te pitchen voor een producer. Trini stapt uit de prostitutie en komt onder de hoede van een kapper (tussendoor van kapsel wisselen), maar het lijkt onvermijdelijk dat de onsmakelijke kringen van Bekay haar of Djbril zullen inhalen.

De tragische acties van de plot worden vaak gebagatelliseerd, waarbij de filmmakers meer uiten dan de acteurs in de tableaus van personages die blijven hangen in shots van deuropeningen en kamers, of in de knetterende lucht van de straat. de heer Dosunmu , een voormalig modefotograaf en regisseur van muziekvideo's, en Mr. Young, die ook het mooie coming-out-drama maakte Paria, verander de beleefd aanhoudende drukte van Djbril in iets bijna melancholisch, terwijl Trini een gewonde adel verwerft.

Dat is goed voor de stemming, maar meneer Dosunmu lijkt al zijn acteurs te hebben aangezet om te pauzeren voordat ze regels afleveren, waardoor de film een ​​loomheid krijgt die zich bestudeerd voelt. Een zeurende traagheid groeit uit het gebrek aan drama, voorbij een soort contemplatieve spanning. Wanneer Mr. Dosunmu eindelijk een romantische motorrit met opera scoort zonder het beoogde zwevende effect te bereiken, is dit een teken dat de film, net als zijn muzikant-hoofdpersoon, er erg goed uitziet, maar niet is gegaan.

Restless City heeft de classificatie R (Onder de 17 is een begeleidende ouder of volwassen voogd vereist). Wat sensualiteit en een beetje drugsgebruik.