'Omdat het er is' is de minste van hun redenen
- noordzijde
- De keuze van de NYT-criticus
- Geregisseerd doorPhilipp Stölzl
- Avontuur, Biografie, Drama, Geschiedenis, Sport
- Niet beoordeeld
- 2u 6m
Als je naar het aangrijpende overlevingsdrama van Philipp Stölzl, North Face, kijkt, is het onmogelijk om jezelf niet in de laarzen te plaatsen van de bergbeklimmers die zich vastklampen aan een steile, ijzige rotswand tijdens een sneeuwstorm die hen in de vergetelheid dreigt te drijven. De aanblik van de uitgeputte klimmers die vechten om in leven te blijven nadat ze er niet in zijn geslaagd de top van de Eiger te bereiken, een piek van 13.000 voet in de Zwitserse Alpen, is zo fascinerend als de goed vertelde avonturenverhalen over leven en dood onvermijdelijk zijn. Het zijn de meer alledaagse elementen van de film ?? een onhandig, ondervoed liefdesverhaal en halfbakken politiek ?? die problematisch zijn.
De film, gebaseerd op een waargebeurd verhaal, herinnert aan de poging van twee Duitse klimmers, Toni Kurz (Benno Fürmann) en Andi Hinterstoisser (Florian Lukas), om de bijna verticale noordwand van de Eiger te beklimmen, en vervolgens onoverwonnen, in het midden van juli 1936.
In die tijd was het beklimmen van de noordelijke muur, door alpinisten het laatste probleem van de westelijke Alpen genoemd, een soort obsessie voor de nazi's in de weken voorafgaand aan de Olympische Zomerspelen van 1936 in Berlijn. (De top van de Eiger was al in 1858 via andere routes bereikt.) Het schalen van de doodsmuur, zoals het werd genoemd, zou een perfect getimede propaganda-coup zijn.
En terwijl journalisten en fotografen zich verzamelen in een nabijgelegen hotel, wordt het evenement afgeschilderd als een cynisch mediacircus waarin dikke katten, bijna onwetend van de waaghalzen die honderden meters verderop voor hun leven vechten, loungen naast een enorme vuurplaats en hun gezichten volstoppen met gastronomische gerechten en heerlijke wijnen.
North Face stelt zich de poging tot verovering voor als een strijd tussen Kurz en Hinterstoisser, uit Duitsland, en Willy Angerer (Simon Schwarz) en Edi Rainer (Georg Friedrich), uit Oostenrijk. De vier behoorden eigenlijk tot hetzelfde team en kwamen niet halverwege de klim bij elkaar, zoals de film zegt.
De twee uur durende film neemt de tijd om het verhaal op te bouwen. Wanneer Kurz en Hinterstoisser voor het eerst verschijnen, schrobben ze latrines in een legerkazerne. Aangespoord om het avontuur aan te gaan voor de grotere glorie van nazi-Duitsland, Hinterstoisser, een hondsdolle competitieve heethoofd, is gung-ho om de uitdaging aan te gaan; Kurz protesteert.
Henry Arau (Ulrich Tukur), een Berlijnse tijdschriftredacteur die op zoek is naar een spannend verhaal, verneemt de twijfels van Kurz en stuurt een hulpsheriff, Luise Fellner (Johanna Wokalek), een ambitieuze fotojournalist en voormalig vlam van Kurz, om hem over te halen om te veranderen zijn gedachten. Wanneer ze herenigen, ontsteekt zijn enthousiasme en hij stemt toe. Op de grote dag begeleidt Luise, die erg ambitieus is, Arau naar het hotel, waar hij haar de bewegingen oplegt.
De onderontwikkelde subplots van de film zijn eigenlijk bijzaken in een film die ze niet nodig heeft. Wanneer North Face op verschillende uren in constant wisselend weer naar de Alpen staart, zijn je ogen geklonken op het scherm. Je ziet de klimmers van een afstand, als mieren op een boomstam, en van dichtbij, waar één voetstap rampzalig kan zijn. Er zijn beelden van Kurz die aan een touw bungelt boven wat lijkt op een eindeloze afgrond.
Als avontuurlijk verhaal bouwt North Face langzaam spanning op en bereikt het zijn breekpunt pas nadat de vier de pijnlijke beslissing hebben genomen om samen af te dalen omdat men ernstige hoofdwonden heeft opgelopen. Nadat de verblindende storm tegen het vallen van de avond toeslaat, hopen zich dikke lagen ijs op hun uitrusting op; de een verliest zijn handschoen, een ander verliest het gevoel in een arm, en de zwaarst gewonde man raakt in delirium. In de rots gehamerde haken komen los. Apparatuur glipt uit hun handen en het gebulder van de storm overstemt hun stemmen bijna als een reddingsteam, geleid door Luise, nadert.
Een manier waarop ze de klimmers proberen te bereiken, is met een trein die de berg in rijdt en een station heeft aan de noordkant. De momenten waarop Luise zich alleen op de ijzige rotswand waagt, zijn de enige klimscènes die schaamteloos nep lijken.
Maar meestal plaatst North Face je waar het je wil hebben: in gevaar. Deze scènes zijn zo aangrijpend dat je de beroemde grondgedachte die aan de Britse klimmer George Mallory wordt toegeschreven, in twijfel kunt trekken toen hem werd gevraagd waarom hij de Mount Everest wilde beklimmen: omdat het er is.
Ja, dat weten we, maar toch... geef me een betere reden. Mallory verdween tijdens die expeditie van 1924.
NOORDZIJDE
Opent op vrijdag in Manhattan.
Geregisseerd door Philipp Stölzl; geschreven door Christoph Silber, Rupert Henning, Mr. Stölzl en Johannes Naber, gebaseerd op een script van Benedikt Roeskau; directeur fotografie, Kolja Brandt; onder redactie van Sven Budelmann; muziek van Christian Kolonovits; productie-ontwerper, Udo Kramer; geproduceerd door Boris Schoenfelder, Danny Krausz, Rudolf Santschi en Benjamin Herrmann; uitgebracht door Music Box Films. In het Duits, met Engelse ondertiteling. Speelduur: 2 uur 1 minuut. Deze film is niet beoordeeld.
MET: Benno Fürmann (Toni Kurz), Johanna Wokalek (Luise Fellner), Florian Lukas (Andi Hinterstoisser), Simon Schwarz (Willy Angerer), Georg Friedrich (Edi Rainer) en Ulrich Tukur (Henry Arau).
